Niemoc

Dopadła mnie szydełkowa niemoc. Pozaczynałam kilka nowych rzeczy, ale żadna z nich mi się nie podoba, nie mam ochoty ich dokańczać. A to wzór nie za bardzo mi się podoba, a to podkładka wychodzi zbyt mała lub zbyt duża, a to kolory mi nie pasują... Jedyną rzeczą, której na razie nie rzuciłam w kąt jest nieduża serwetka w ananaski. Ananasków na razie nie widać, bo za mną dopiero kilka początkowych okrążeń. Przy okazji eksperymentuję z luźnym splotem, specjalnie wzięłam zbyt grube szydełko do cienkiego kordonka, żeby zobaczyć jak to będzie wyglądać.

Na zdjęciu oprócz serwetki w toku widać też niedokończoną kolorową serwetkę, którą najpierw robiłam według schematu, a pod koniec według własnego pomysłu, który okazał się niezupełnie udany. Mam do wyboru albo dopracować własny pomysł, albo go spruć i dokończyć według schematu. Na żadną z opcji nie mam najmniejszej ochoty, więc pewnie serwetka nie doczeka się dokończenia.
Są tu też dwie podkładki - wzór jest bardzo ładny, ale zrobiony cienkim kordonkiem wychodzi tak maleńki, że nadaje się wyłącznie na podkładkę pod kieliszek wódki, a robiony z grubszej bawełny jest już ciut za duży na podkładkę pod kubek. Pewnie wystarczyłaby drobna modyfikacja wzoru, zmniejszenie go o jedno okrążenie, ale jakoś nie mam do tego serca.

Ta niemożność wydziergania czegoś, z czego byłabym zadowolona, trochę zniechęciła mnie do szydełka. Mam ochotę od niego odpocząć, a ponieważ naoglądałam się ostatnio prac Maryanne Moodie, postanowiłam spróbować tkania. Ze starej ramki do zdjęć i gwoździ zmajstrowałam sobie nieduże krosno i tak na czuja, bez wgłębiania się w tajniki sztuki tkackiej zrobiłam sobie takie malutkie coś:

Nie wiem, jak się takie ręcznie tkane ozdoby poprawnie nazywają po polsku - gobeliny? kilimy? Sweterki na ścianę! Mniejsza o nazwę. Nie mam zielonego pojęcia o tkaniu, nie umiem wiązać frędzelków, ładnie zaczynać ani zakańczać tkaniny, robić wzorów, ale bardzo mi się takie tkane ozdoby podobają i mam zamiar nauczyć się je robić.